معنی نقره بن - جستجوی لغت در جدول جو

نقره بن

فرهنگ گویش مازندرانی

نقره خنگ

اسب سفید به رنگ نقره

فرهنگ فارسی عمید

نقره ای

(نُ رَ / رِ)

منسوب به نقره. از جنس نقره. که از نقره ساخته شده است، به رنگ نقره. سپید چون سیم. نقره فام. نقره گون

لغت نامه دهخدا

نقره پا

(نُ رَ / رِ)

نام طایری است که رنگ پای آن سفید باشد. (غیاث اللغات). رجوع به نقره پای شود

لغت نامه دهخدا

نقره خنگ

(نُ رَ/ رِ خِ)

اسب سفید که رنگ آن مانند سیم روشن باشد. (غیاث اللغات) (از آنندراج) :
وین تاختن شب از پی روز
چون از پس نقره خنگ ادهم.
ناصرخسرو.
چو نقره خنگ برانگیزد و به خصم رسد
چه یک زره دار پیش او چه هزار.
ابوالفرج رونی.
دین فروشی کنی که تا سازی
بارگی نقره خنگ و زین زر کند.
سنائی.
عیسی دو نقره خنگ سپهر است مرکبش
ز او هیچ کم نشد که بر آن لاشه خر نشست.
غزنوی.
بخت من شبرنگ بوده و نقره خنگش کرده ام
پس به نام شاه شرعش داغ ران آورده ام.
خاقانی.
چرخ را چون سمند نعل افکند
تنگ بر نقره خنگ بست آخر.
خاقانی.
شحنۀ نوروز نعل نقره خنگش ساخته
هر زری کاکسیرسازان خزان افشانده اند.
خاقانی.
هنوزم کهن سرو دارد نوی
همان نقره خنگم کند خوشروی.
نظامی.
با کمرهای مرصع در میان
هر یکی را نقره خنگی زیر ران.
عطار.
آفتاب از شوق پابوست دل خود می خورد
تا ز بهر نقره خنگت آورد زرین رکاب.
عرفی (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

نقره ده

(نَ یَ)

دهی است از دهستان حسن کیادۀ بخش آستانۀ شهرستان لاهیجان. در 14هزارگزی شمال آستانه، در جلگۀ معتدل هوای مرطوبی واقع است و 300 تن سکنه دارد. آبش از رود خانه حسن کیاده از سفیدرود تأمین می شود. محصولش برنج و کنف و توتون سیگار و ابریشم است. شغل اهالی زراعت است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

نقره گر

(نُ رَ / رِ گَ)

از عالم کیمیاگر. (آنندراج). که ابزار نقره سازد. نقره ساز:
فرش زمین بود مسلسل ز زر
در ته آن خاک زمین نقره گر.
امیرخسرو (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

نقره گون

(نُ رَ / رِ)

سیمگون. سیمین. نقره فام. به رنگ نقره. سپید چون سیم:
بلارک به گاورسۀ نقره گون
ز نقره برآورده گاورس خون.
نظامی

لغت نامه دهخدا